همچین روزی بود. 8 سال پیش. مشغول امتحانات پایان ترم دانشگاه بودم. تو خوابگاه دانشگاه. سال اول. اون موقع ها هنوز موبایل یه چیز مایه داری حساب می شد و هرکسی موبایل نداشت. ارتباطم با خونواده و دوستام تو رشت از طریق باجه های مخابرات بود و نامه و اگه خونوادم کارم داشتن، با هزار زور و زحمت شماره خوابگاه رو می گرفتن. خلاصه، تو اتاق مطالعه خوابگاه بودم که اومدن دنبالم که تلفن داری. رفتم اتاق و تو راه دو زاریم افتاد. مامانم پشت تلفن بود و با شوق و ذوق گفت که یه عضو جدید به خونوادمون اضافه...

من آدمی بودم که همیشه دوست داشت بنویسه. یه روزایی فکر می کردم که بتونم نویسنده موفقی بشم. کسایی که نوشته هامو می خوندن همیشه خوششون می اومد و علیرغم انتقادها، در کل خوب می دونستن نوشته هامو. ولی مدتیه که دیگه نمی تونم بنویسم. منظورم داستان های کوتاهیه که گهگاه می نوشتم. نمی دونم چرا. شاید به خاطر درگیری های زندگیه و شاید برای اینه که دیگه آدم غمگینی به حساب نمیام . مثل شاعر فرانسوی، لامارتین، به نظرم هنر شعر و داستان نویسی عمدتا به دو دلیل در یه شخص ظهور می کنه. یکی عشقه و دیگری غم....

سلام به همه کسانی که برای اولین بار این وبلاگ رو می خونن. من اینجا رو به عنوان جایی که بتونم حرفهام رو بزنم و از احساسات، زندگی، کار و علایقم بگم ایجاد کردم. به من سر بزنید.